KONSTANTYN I WIELKI

Pobił nad Renem Germanów i zabezpieczył zachodnie granice państwa. Prowadził wojny domowe, wykorzystując spory między współrządcami: Galeriuszem i Maksyminusem Dają. W 309 roku n.e. walczył z Maksymianem, który dokonał zamachu stanu w Arelate, obecnie Arles. W 312-313 stoczył wojnę z Maksencjuszem, pokonanym w 312 roku w bitwie przy Moście Mulwijskim w Rzymie. Dzięki temu zwycięstwu zdobył władzę nad Italią i uzyskał poparcie chrześcijan w 313 roku po ogłoszeniu edyktu mediolańskiego. W latach 323-324 stoczył zwycięsko wojnę z Licyniuszem, nastepcą Galeriusza na Wschodzie, po której objął władzę nad całym imperium. W 324 roku przemianował Bizancjum na Konstyntanopol i rozpoczął jego przebudowę, przeciwstawiając Rzymowi nową stolicę poświęconą w 330 roku. Podzielił cesarstwo na cztery prefektury tj. Wschód, Iliria, Italia, Galia. Rozdzielił władzę cywilną od wojskowej, utworzył radę cesarską a wojsko podzielił na polowe i graniczne. zamiast gwardii pretorianów wprowadził oddziały przyboczne, rozbudował system podatkowy. Ustanowił dziedziczność zawodów i funkcji oraz przypisał kolonów do ziemi oraz zreformował system pieniężny ,,solid''. Konstantyn I Wielki wystepował przeciw herezjom, ale mimo skłaniania się ku chrześcijaństwa był tolerancyjny w stosunku do tradycjnych religii. Chrzest przyjął dopiero na łożu śmierci. Pod koniec swojego życia prowadził zwycięskie walki z Gotami i Sarmatami.

Powrót do strony głównej